Μπορεί ένα εύθραυστο, ημιδιάφανο, προσωρινό, ολόφωτο κέλυφος, να μας βοηθήσει στην απελευθέρωση της σκέψης μας, μέσα από την συγκέντρωση ή το αναπάντεχο ερέθισμα, κατά την διάρκεια της επίσκεψής μας σε μια έκθεση που πραγματεύεται τη φαντασία;
Μπορεί η επιδερμίδα του ελάχιστου πάχους να αποτελέσει το προστατευτικό κέλυφος για μια στιγμιαία ενδοσκόπιση με αφορμή τα ερεθίσματα της έκθεσης;
Αρκεί η σύμβαση του ότι μπαίνουμε μόνοι μας σε ένα ημιδιάφανο πλημμυρισμένο από φώς κέλυφος, ως μονάδα να μας δώσει τον απαραίτητο χρόνο και χώρο να σκεφτούμε και να φανταστούμε για μας, για τους άλλους, για την τέχνη;
*Ο Νίκος Δίκας γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται ως αρχιτέκτονας. Παράλληλα με την αρχιτεκτονική σύνθεση, ασχολείται με την σχέση της αρχιτεκτονικής με τις τέχνες και το δημόσιο χώρο. Αναπτύσσει μη συστηματική αρθρογραφία σχετικά με την αρχιτεκτονική και την πόλη.
Δεσμός: nikosdikas.blogspot.com
Espacio Tres / Χώρος 3 